Al lang op voorhand was de show van Limp Bizkit in het Tilburgse 013 uitverkocht. Niet gek, als je als band gezien wordt als een van de pioniers van de crossover tussen metal en rap. In 2000 was de formatie verantwoordelijk voor album Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water, welke met hits als My Generation, My Way en Rollin' nog altijd als klassieker staat aangeschreven. Hoewel dit succes qua albums bij lange na niet meer wordt geëvenaard, zijn Fred Durst en consorten live nog altijd een garantie voor een uiterst energieke show.

In This Moment

Dit mogen we vanavond pas aanschouwen nadat In This Moment de Jupiler Zaal -ja, ook 013 is sinds kort overgestapt op dit Belgische bier- heeft vermaakt met de metal. Muzikaal wordt er strak gespeeld en de door metalcore geïnspireerde breakdowns laten de hoofden in de zaal rustig meeknikken. Het is de zangeres die echter alle aandacht op haar weet te vestigen middels haar controversiële act. De inspiratie lijkt uit een mix tussen Nicki Minaj en Marilyn Manson te komen en onze beschrijving zal dan ook bij 'apart' blijven, wanneer de schaars geklede frontvrouw zich sensueel over haar altaar begeeft en met doeken, zweepjes en een man in konijnenpak aan de haal gaat.

Limp Bizkit

Als na de warming up de typerende banner van Limp Bizkit zichtbaar wordt, kan deze avond echt beginnen. Als eerste is het lichtgevende masker van gitarist Wes Borland te aanschouwen, welke de set aftrapt met de eerste tonen van The Propaganda. Hoewel de frontman een dag eerder door zijn rug is gegaan en dringend advies van dokters meekreeg om niet op te treden, blijkt dit bij de eerste reeks nummer aardig mee te vallen. Gehuld in trainingspak en onder zijn traditionele rode pet levert Durst nog strakke raps; veelal uit zijn hoofd, maar een enkele keer spiekend op de autocue voor hem.

Nadat de echte fans zich hebben kunnen uitleven op de minder bekende nummers, neemt de moshpit grotere proporties aan bij Counterfeit en My Generation. Laatstgenoemde wordt overigens gespeeld met Wes Borland grappend op de achtergrond: een jongen uit het publiek mag het gehele nummer laten zien de gitaarpartij meer dan behoorlijk te kennen. Ook de hits Eat You Alive (waarbij Durst op de barriëre gaat staan), My Way en Re-Arranged begint Durst aan zijn gebruikelijke praatje over verzoekplaatjes, wat tot een rijtje covers leidt. Behind Blue Eyes wordt achterwege gelaten, maar Rage Against The Machine's Killing In The Name en George Michael's Faith moeten er wel aan geloven. Opvallend is dat hier tussendoor No Sex wordt gespeeld, een nummer dat zij in 1999 voor het laatst live speelde.

De timer aan de zijkant van het podium heeft de 00:00 bereikt als Nookie volle bak is meegeschreeuwd, Take A Look Around een sitdown heeft gehad, waarbij Durst zelf plaatsneemt in het publiek en wanneer op afsluiter Break Stuff de zaal nog een laatste keer alle energie eruit heeft gegooid. Geen Rollin' vandaag en ook geen toegift, maar wel een show voor de oude fans, inclusief bijzonder nummer No Sex. De show van bijna 100 minuten is genoeg voor Limp Bizkit om te overtuigen: het is niet zo strak als het ooit geweest is, maar met de hoeveelheid jeugdsentiment en energie scoort the bizkit alsnog een dikke voldoende.

De foto's van In This Moment en Limp Bizkit zijn hier op onze facebook te vinden!