Rockblog is dit jaar voor de eerste maal drie dagen aanwezig op Graspop Metal Meeting; het ultieme metalfeestje der lage landen. Hieronder lees je ons verslag van dag 2. De dag waarop het zonnetje doorbrak en het goed toeven was op de metalweide.

Waar het metalfeestje gisteren een klein beetje als een nachtkaars uitging, kennen we vandaag met Vanderbuyst een explosieve start. De band heeft de eer gekregen om af te trappen op de mainstage en laat er geen gras over groeien. Retestrakke hardrock met puntgave gitaarsolo's van Willem Verbuyst. Over een paar jaar staan deze heren vast en zeker een stukje hoger op de bill.

De tweede band die wij vandaag op de mainstage aan het werk zien, is Rockstar. Met oud leden van o.a. Judas Priest, Scorpions en Guns'n' Roses gaat Rockstar vandaag voor de titel beste coverband van het festival. We horen onder andere covers van Black Sabbath ('Neon Knights', 'Heaven and Hell'), Guns 'n' Roses ('It's so Easy'), Dio ('Rainbow in the Dark'). Zanger Tim Ripper Owens beschikt over een machtige stem en alle covers komen met zo'n gelouterde band uitstekend uit de verf. Voor het publiek was het optreden dan ook een feest der herkenning en jawel, de titel beste coverband van het festival gaat dan ook dikverdiend naar Rockstar.

In de Marquee I is het vervolgens tijd voor Tankard. Deze Duitse thrashveteranen, die al hun hele loopbaan over bier zingen, spelen een op voorhand gewonnen wedstrijd. Thrashkrakers als '(Empty) Tankard' en 'Chemical Invasion' gaan er wel in op de vroege middag. Andreas 'Gerre' Geremia nodigt nog een dame uit voor een walsje op het podium en de mensen achter de toog van de Belgian Beertent draaien overuren. Life is good with Tankard!

Ook Steak Number Eight maakt daarna een goede beurt in de Marquee I. De sludgemetal van deze uit Wevelgem afkomstige band ligt goed in het gehoor en bezit een ontzettend lekkere groove. De band is dan ook een meer dan welkome afwisseling na de ADHD-metal van The Devil Wears Prada op de mainstage.

Na Steak Number Eight is het tijd voor Agnostic Front. Agnostic Front draait alweer wat jaartjes mee in het hardcore wereldje en is inmiddels uitgegroeid tot een waar instituut. De ene na de andere anthem vliegt de setlijst af. Prijsnummer 'For My Family, For My Friends', was voor ons een meer dan mooie afsluiter, toch nog even naar UDO gaan kijken. Goede keuze zo blijkt, we hadden niet graag 'Balls to the Wall' moeten missen. Onze kleine grote Duitser is goed bij stem en maakt er waar old school heavy metalfeestje van.

Bullet for my Valentine neemt de stok over op de mainstage. Voor wie nog niet bekend is met het concept Bullet, het hoge aantal vrouwen voor het podium geeft meestal wel aan dat je juist zit . Zodra de band opkomt gaan de kelen open en worden ze meer dan hartelijk ontvangen met een dikke portie schril gekrijs. Een makkelijk optreden dus voor de heren. Bullet for my Valentine laat weten graag op Graspop te spelen en vraagt dan ook op het einde van de show of zij nogmaals welkom zijn. Een vraag die door de dames in ieder geval bevestigend wordt beantwoord.

Na een ellenlang Lord of the Rings-achtig intro verschijnt Within Temptation ten tonele. Sharon den Adel ziet er zoals gewoonlijk weer beeldig uit. Maar voor dat beeldige wordt Within Temptation natuurlijk niet voor de zesde keer uitgenodigd op Graspop. Wel voor de muziek en die zit gewoon goed in elkaar. De band geeft een gedegen optreden weg waarin alle hits voorbij komen. Die zevende uitnodiging zit er dus ook nog wel aan te komen.

Waar Within Temptation voor de zesde keer haar opwachting maakte op de planken van Graspop, doet Saxon dit al voor de achtste keer. Niet geheel onterecht dus als we deze act vanaf nu bestempellen als de huisband van Graspop. Biff Byford en de zijnen maken er met hun 'Eagle Show' een waar feest van. Wij van Rockblog begrijpen na dit optreden in ieder geval wel waarom Saxon de favoriete liveband van de festivalorganisatie is.

Last but not least staat Slipknot op het programma. De band doet slechts drie optredens dit jaar in Europa, en Graspop mag zich als een van de gelukkige beschouwen. Een doek is voor het podium gehangen en valt zodra de band speelt. Slipknot doet waar ze om bekend staan. Een weergaloos optreden krijgen we te zien. Corey Taylor is super bij stem en nummers als 'Wait and Bleed', 'Before I Forget', '(sic)', en 'Surfacing' komen dan ook perfect over. De show liegt er ook niet om: rond draaiende drums, olievaten die over de stage heen vliegen en het nodige vuurwerk: Slipknot is een afsluiter waar nog lang over gesproken zal worden.