Na uren van zuivere zonneschijn, maakten de rubberen regenlaarzen op Glastonbury plaats voor tienduizenden teenslippers. De blubber verdween en de hemelblauwe horizon verscheen: Glastonbury beleefde dit jaar misschien wel zijn verrassendste editie sinds jaren.

-- check ook onze Glastonbury 2013 fotoserie op facebook --

Vrijdag

Opwarmers

Wie op de vroege vrijdagochtend de moed bij elkaar kon rapen om een plekje bij de Other Stage op te eisen, was getuige van de allereerste muzikale verrassing van het weekend. Daar betrad Liam Gallagher even na elven met zijn makkers van Beady Eye het tweede podium van Glastonbury en verzorgde daarmee de eerste secret show van festival.

Vlak na de middag klommen de zwartwit geklede Zweden van The Hives hetzelfde podium op, om aldaar in hoog tempo door hun arsenaal aan poppunkhits heen te beuken. Het gaspedaal kon echter nog een stukje dieper ingetrapt worden, zo bewees Enter Shikari door even later bijna een uur lang een met adrenaline doordrenkte set van bijna een uur neer te zetten.

Union Jack

Terwijl het zonnetje langzaam aan het zakken was, hees Miles Kane de Britse vlag bij de John Peel stage. Zonder problemen kreeg de jonge songwriter de overvolle tent op zijn hand.

Een onevenwichtige setlist en een vlakke show zorgden ervoor dat The Vaccines niet in dezelfde mate kon overtuigen als Miles Kane dat deed. Gelukkig kon de matige prestatie van de Londenaren snel worden vergeten door de meeslepende manifestatie van stadsgenoten Bastille. Met orchestrale ondersteuning brachten de vier heren nagenoeg het complete debuutalbum en City High-cover ‘What Would You Do’ ten gehore.

Een Bladzijde Bluesrockgeschiedenis

Halverwege de avond leverde John Paul Jones een onvergetelijke bijdrage aan de sterke show van Seasick Steve. Zichtbaar genietend, schreven Steve Wold en de Led Zeppelin-bassist een momorabele bladzijde bluesrockgeschiedenis op Glastonbury.

I Bet That You Look Good On The Pyramid

Wie na anderhalf uur Arctic Monkeys tevreden afdroop, miste een van de schaarse hoogtepunten van de ietwat statische set op de Pyramid Stage. De Sheffieldse formatie kreeg support van een strijkersgroep tijdens ‘Cornerstone’ en ‘Mad Sounds’ en trommelde kameraad Miles Kane op om samen met hen de avond te besluiten met ‘505’.

Zaterdag

In Five Years Time zal Glastonbury waarschijnlijk niet meer zo’n zonnige zaterdag zien als dit jaar het geval was. De heren van Noah And The Whale maakten hier optimaal gebruik van door een zwoele, zomerse serie meezingers af te leveren. Waar de band twee jaar geleden nog voor vijfduizend man in de John Peel tent speelde, mocht het nu uitkijken over het veld van de Other Stage waar het aantal toeschouwers minimaal vijf keer zo hoog lag als twee jaar eerder.

Rock ‘n Soul

Wie Alabama Shakes in volle glorie heeft mogen aanschouwen, zal niets anders kunnen dan eerlijk toegeven dat de band van Brittany Howard een zeer terecht plaatsje heeft bemachtigd op de must-see-list. Rock ‘n Soul is geboren en we hopen nog veel van ze te mogen horen.

Het Noord-Ierse Two Door Cinema Club heeft afgelopen jaar eindelijk gekregen waar het op hoopte: Beacon, opvolger vanhet album Tourist History, scoorde topposities in de histlijsten en het leverde de heren wederom een plekje op Glastonbury op. Terecht, zo bleek, want het trio zette met speels gemak een uur onvervalste indierock neer op de Other Stage.

Get What You Want And What You Need

Met een cumulatieve leeftijd van 200, een nieuwe interpretatie van Factory Girl (getiteld: Glastonbury Girl) en backup van oud-Stones Gitarist Mick Taylor, zette The Rolling Stones hun allereerste optreden op Glastonbury ooit neer. In de ruim twee uur durende show, gevuld met twintig klassiekers en een handvol kledingwissels van Mick Jagger, ging het de oude rotten niet meteen voor de wind. Na een ietwat vlak eerste uur kwam de fenix toch eindelijk tot leven, werd het tempo iets opgeschroefd en kon het bestgevulde Pyramid veld ooit (ruim 100.000 toeschouwers) genieten van onder meer Sympathy For The Devil en Brown Sugar.

Tijdens het slotakkoord werden de Stones bijgestaan door zowel het London Youth Choir als het Voice Chamber Choir voor een versie van You Can’t Always Get What You Want waar menig Californication liefhebber jaloers op zal zijn. Glastonbury kreeg wat men wou én wat men wilde.

Fat Boy Niet Zo Slim

De nieuwe locatie van het indrukwekkende Arcadia podium zorgde ervoor dat festivalbezoekers al vanaf het veld van de Other Stage konden meekijken naar de spectaculaire show van Fat Boy Slim. Afgezien van het prachtige aangezicht, zal het voor velen echter een aanfluiting zijn geweest dat een van de grootste dans-acts juist hier geprogrammeerd stond. Het geluid bij de Arcadia schoot namelijk overduidelijk tekort en was slechts in het beperkte (5.000 capaciteit) gebied direct onder het podium te horen.

Het was daarom ook maar goed dat het Daft Punk gerucht tenietgedaan werd. De Arcadia-capsule werd echter wel ingenomen door een andere surprise act van formaat: Chase And Status.

Zondag

Op de slotdag van Glastonbury werd iedereen klaargestoomd voor een avondje Mumford And Sons die met wat hulp van vrienden de laastste Pyramid-uren mochten invullen.

De grootste verrassingen kwamen op de zondag uit onverwachte hoek. Zo keek een overdonderde John Peel Stage muisstil toe terwijl Tom Odell vol overtuiging liet zien dat hem nog een gouden toekomst te wachten staat.

To Inspire Or Not To Inspire

Ook de door Jimi Hendrix geïnspireerde Londenaar Michael Kiwanuka wist zijn publiek vanaf het begin te boeien. De Park Stage zong, wiegde en klapte mee terwijl de gelukzalige Kiwanuka intieme versies bracht van onder meer Home Again en I’m Getting Ready.

Nadat Of Monsters And Men zijn verlegenheid overwonnen had, speelde de indierockformatie op de Other Stage alsof het in de lokale stamkroeg stond. Bijgestaan door een onder meer een trompet, een piano en de nodige extra percussie, liet de Ijslandse band zien dat ze de European Border Breaker Award meer dan verdiend hebben.

Editors heeft de luxe zichzelf niet meer te hoeven bewijzen en dat werd helaas pijnlijk duidelijk op de Other Stage, waar maar liefst vijf nieuwe nummers op ongeïnspireerde wijze werden gepresenteerd. Gelukkig werden de zes oude hits op de setlist van Tom Smith’s ensemble wel met open armen ontvangen en kon Glastonbury zich met een tevreden gevoel voorbereiden op de Smashing Pumpkins.

Guitar Hero’s

Billy Corgan verzorgde met zijn Smashing Pumpkins een programma dat de nodige opstartproblemen kende. Pas nadat de Bowie-cover Space Oddity gebracht werd, werd de balans in het geluid gevonden en kwamen oude knallers als Disarm, Bullet With Butterfly Wings en Today goed tot hun recht.

Gary Clark Jr wordt door velen omschreven als ‘de nieuwe Jimi Hendrix’. We kunnen dan ook blij zijn dat de Texaan nu al een paar jaartjes ouder is dan zijn grote idool Hendrix was toen hij overleed. De gitaarvirtuoos trakteerde Glastonbury’s Avalon Stage op een hypnotiserende rockshow die zo bol stond van de gitaarsolo’s dat het voorbij was voordat de setlist was afgewerkt.

Ongekende Hoogte

Een halfuur nadat de vaandeldragers der folkrock - Mumford And Sons - het startschot voor hun afsluitende Pyramid show gaven, keerde het Franse Phoenix de John Peel Stage ondersteboven. Doordat het veld bij de Pyramid Stage vol was gestroomd voor Mumford And Sons, bestond het publiek bij Phoenix uit een groep van enkele duizenden trouwe fans die bijna anderhalf uur compleet uit hun dak gingen totdat frontman Thomas Mars zijn uitzinnige publiek vanuit een van de draagpilaren van de John Peel Stage bedankte en de laatste klanken van Entertainment door de tent galmden.

Met Hart En Ziel

Het asbolute hoogtepunt van de slotdag kwam pas in de nacht van zondag op maandag, toen Charles Bradley met zijn Extraordinaires een intense ervaring creëerde voor de gelukkige aanwezigen in La Pussy Parlure Nouveau; een festivaltent ingericht als lounge-bar met de uitstraling van een night club. Laatbloeier Charles Bradley had zich geen beter publiek kunnen wensen en liet dat duidelijk merken. De ongekroonde koning van de moderne soulmuziek sprak niet alleen liefdevolle woorden, maar dook na zijn optreden het publiek in om zijn uitzinnige fans stuk voor stuk een hartelijke knuffel te geven. 

Fotografie: Mathijs Jansen