Ondanks het feit dat er dit jaar 183.000 bezoekers de poort van Dour passeren is het festival in Nederland nog relatief onbekend. Dit jaar viert Dour bovendien alweer haar 25ste verjaardag. Na het waterballet van vorig jaar, is deze editie vier dagen lang zonovergoten. Dankzij de beperkte schaduw blijkt het soms serieus afzien voor het publiek. De sfeer op het festival is vier dagen lang echter ontzettend goed. Maar, genoeg over de algemene sfeer van het festival, tijd voor de muziek.

Check hier al onze foto's van 4 dagen Dour

Donderdag 18 juli

Net op tijd arriveren wij op donderdag bij Raketkanon. Een van de betere Belgische bands van het moment. Het publiek is al aardig toegestroomd en niet ten onrechte. De mannen zijn entertainers en rocken er stevig op los. De eerste positieve uitschieter. La Chiva Gantiva staat zo ongeveer op het heetste moment van de dag op het enige veldpodium, de mainstage ‘Last Arena’. De band staat garant voor een energiek feestje en dat wordt het ondanks de hitte wederom. Ook de combinatie van ska, reggae en allerlei andere invloeden van het Londense The Skints wordt goed ontvangen.

In de ‘Dance Hall’ is het daarna tijd voor Charles Bradley and his Extraordinaries. Wat een optreden! De band speelt strak, Bradley steelt zelf volledig de show met zijn knalblauwe outfit en prachtig gecoördineerde danspasjes. Bovendien is het geluid uitstekend. De tent barst uit haar voegen tijdens de hits als 'You Put a Flame on It en Confusion. Ja, de ‘Screaming Eagle of Soul’ maakt de recentelijk verworven status waar.

Vooraf betitelt als een van de mogelijke hoogtepunten, maar Tomahawk’s optreden is te mat om dat waar te kunnen maken. Het typische geluid van Mike Patton’s zang komt af en toe erg goed over. Toch lijkt het er op dat zijn stem beter klinkt als hij zich niet op z’n orgeltje hoeft te richten. Al met al een tegenvaller.

Wellicht niet hard, maar wel erg goed is het optreden van Bonobo! Veel nieuw werk van het recente album The Northern Borders wordt ten gehore gebracht. Bonobo maakt de live reputatie wederom volledig waar. Een van de hoogtepunten van het festival. De knallende beats van Roni Size & Dynamite  trekken daarna de menigte de 'Boom Box' in. Binnen aangekomen een explosie van energie. De mix van dubstep en drum ’n bass is voor ons een waardige afsluiter van de dag.

Vrijdag 19 juli

Ook op de vrijdag is het weer vroeg uit de veren voor diegenen die The Black Heart Rebellion willen horen. Weer een eigenzinnige Belgische act aan het begin van de dag. Het is een soort primaal geluid van harde gitaren, stevige zang en aparte percussie. Een geslaagde eerste introductie!

Hippocampe Fou is een gokje dat beloond wordt. Twee jonge Franse rappers, waarvan een met het meest malle bloemenbadmutsje getooid, en een DJ zwepen het langzaam toelopende publiek op. Er straalt veel energie vanaf en de vloeiende Franstalige raps worden ondersteund door wilde sprongen a la Van Gaal. Hippocame Fou straalt letterlijk ‘kijk ons eens lol hebben’ uit. La Coka Nostra volgt daarna met een attitude van ‘kijk ons eens’. De combinatie van grote namen Ill Bill, DJ Lethal, Danny Boy en Slaine staat er een beetje plichtmatig bij. Na het voorafgaande Franse enthousiasme heeft dat ook invloed op het volledige veld.

Hoog tijd om weer terug te keren naar de 'Cannibal Stage' voor Skindred. Skindred staat bekend als cross over. Live klinkt het vooral als stevige hardcore. Het aparte stemgeluid van de in Jamaicaanse sweatpants getooide zanger maakt het optreden compleet. De stonerachtige rock van Pelican komt helaas niet volledig tot recht, aangezien het geluid niet ideaal is. Datzelfde euvel overkomt later Torche. Vooral de zang valt behoorlijk weg. Hierdoor haalt vooral Torche niet het bekende niveau uit het clubcircuit.

De show van Danko Jones rockt zoals altijd. Komt hij op sommigen arrogant over, vandaag staat humor centraal. Al staat hij eerst stil bij een lange lijst muzikanten die in afgelopen jaren overleden zijn, van Cliff Burton tot Jeff Hanneman. Na dit eerbetoon: ‘Hatebreed is a fucking cool band. I would love to be in Hatebreed, so I’m going to close my eyes and pretend I am in Hatebreed.’ Ook probeerde hij zelfs het zittende publiek aan de zijkant er bij te betrekken, waarbij een bezoeker het te bont maakte: ‘You there, that guy in the red t-shirt, are you actually pulling your nose with your thumb? No shit, and now he is giving me the thumb’s up.’

Hatebreed maakt de geschepte verwachtingen na de loftuitingen van Danko Jones volledig waar. De hardcore komt goed aan bij het massaal toegestroomde publiek bij de main stage ‘The Last Arena’. Het geluid is erg goed en ze zetten een dijk van een optreden neer. Veel harder, wilder en rauwer wordt het daarna zelfs bij Converge. Keiharde hardcore met metal invloeden knallen door de Cannibal tent. Vooral de tomeloze energie van de zanger drijft een uitzinnige menigte tot waanzin.

Top laat in de nacht heeft drum ’n bass en dub step weer de overhand. De ‘Two Fingers’ DJ set van Amon Tobin zit erg goed in elkaar. De bruisende massa voor het podium is het levendige bewijs. Daarna volgt UZ, eerder bekend als Diplo, met hardere beats.

Zaterdag 20 juli

Bijna traditiegetrouw starten we de dag met een Belgische act, Stuff. Aan de basis van hun muziek liggen samples, waarmee veel geëxperimenteerd wordt. Heerlijke hiphopachtige beats worden gecombineerd met Flying Lotus-achtige invloeden. En dat dan als instrumentele live act, indrukwekkend. Hou deze én andere zuiderburen dus goed in de gaten.

Gelukkig, de zang klinkt vandaag een stuk beter bij de Cannibal Stage. Deepshow heeft er op de vroege middag duidelijk zin in. De zanger is onnavolgbaar in zijn bewegingen. Hij raast over het podium, springt er af, trekt mensen uit het publiek naar de microfoon, valt en passant over de monitors. Metalcore op haar best.

Antwerp Gipsy Ska Orchestra weten met hun, hier en daar politiek kritische, zigeunermuziek altijd een mooi feest neer te zetten. De stofwolk voor de mainstage is het levendige bewijs. Scratch Lee Perry lijkt grotendeels op oude faam te teren of heeft een volledige off-day. Hij klinkt vals. Dat de begeleidende band ERM lekker speelt, kan dat helaas niet verbloemen. Het publiek staat er apathisch bij en kijkt ernaar.

Op weg naar de Cannibal stage ligt de Boombox, waar Hip Hop DJ Appollo Brown met rapper Guilty Simpson geprogrammeerd staat. Appollo Brown’s beats klinken lekker, maar het duurt veel te lang voor Guilty Simpson zijn entree maakt. Daardoor kan ook Bleed from Within aan een luistertest onderworpen worden. De deathcore nummers komen aan als een klap in het gezicht, zo intens. Helaas, na een aantal nummers begint het toch allemaal wel erg op elkaar te lijken.

In de Dance Hall treedt daarna The Herbaliser aan. Geen spectaculair optreden, weinig vernieuwend, maar desondanks een sterk live optreden! Suuns reputatie wordt bevestigd, de act is ongrijpbaar, er is geen label op te plakken. Apart klinkt het zeker, maar doomdance, als in dansbaar, dat is toch ver te zoeken. Na een paar nummers is het weer tijd voor het hardere werk.

Dat het geluid bij de Cannibal stage zaterdag al een heel stuk beter klinkt, bewijst ook het optreden van Comeback Kid. Punk is het nauwelijks te noemen. Daarentegen staat het optreden bol van de knallende hardcore. Jurassic 5 komt wat aarzelend op gang, maar al snel flowt de show erg lekker. Hiphop zonder gangster pretenties. En met Humor op het podium, met een scratch battle tussen DJ Cut Chemist en Nu-Mark op een gigantische draaitafel. Van de vier rappers klinkt vooral het stemgeluid van Chali 2na erg verfrissend.

Wow wat een knallende set van Flying Lotus. Een kolkende massa absorbeert zijn beats. De vette videoprojecties vullen de beats perfect aan. Maar goed, de live reputatie van Flying Lotus behoeft ondertussen geen nadere toelichting.

Zondag 20 juli

Er schijnt vandaag een kroning te zijn. Hier op het festival houdt het niemand bezig. Zeker niet zodra And So I Watch You From Afar aftrapt. Hun hyperprogressieve rock wordt onverwacht hier en daar zelfs door een klein beetje zang begeleid. Niet de band om helemaal op los te gaan, maar het klinkt erg strak. Strak klinkt vervolgens ook Kadavar De drie heren werken hun steengoede optreden grotendeels verstopt achter hun lange haren en baarden af. Geen interactie met het publiek. Maar dat zij hen vergeven, het publiek geniet in volle teugen.

Ondanks het feit dat de Franse hiphop giganten van I AM nogal plichtmatig klinken, is het optreden bij vlagen toch goed. Alle Franstaligen lijken te zijn toegestroomd. Ze zingen de teksten uit volle borst mee en zijn positief verrast over de verdwaalde buitenlanders bij dit optreden.

Het Franse Dagoba gaat ook al weer een tijdje mee. De industriële, groovy metal van een van de weinige goede harde Franse acts klinkt vuig en hard. Dat het laatste album een wat ‘melodieuzer’ tussenstuk heeft, is nu nauwelijks van toepassing. Naast de circle pits die bij elke harde act aanwezig waren, wordt de pit ontruimd voor een ‘frontale veldslag’.

.

Het zou de reünie tour in orginele bezetting worden, maar ook zonder Evan Seinfeld is Biohazardnog net zo energiek als 20 jaar geleden. De drie oorspronkelijke bandleden spelen als in hoogtij dagen. Ook Scott Roberts’ zang komt goed tot zijn recht. Naast een enkel recenter nummer als 'Reborn', spelen ze vooral oude nummers, zoals 'Tales From the Hard Side', de Bad Religion cover 'We’re Gonna Die' en uiteraard klassieker 'Punishment'. Wat ons betreft de absolute topper van het festival, zeker qua het stevigere werk.

The Smashing Pumpkins speelt een paar van haar hits zoals Tonight, Tonight en Bullet With Butterfly Wings’. Helaas wordt het nergens aanstekelijk. De status van duurste band en afsluiter onwaardig. Gelukkig maakt de afsluitende vuurwerkshow nog iets goed.

Na het vuurwerk staat er zelfs op de afsluitende zondagnacht nog een heel programma in de danstenten. DJ Shadow heeft duidelijk weer zin in de muziek die hij tegenwoordig draait, maar toch voelt deze nieuwe weg lang niet zo energiek als de tijd van Entroducing... Halverwege de set geloven wij het restant van de afsluitende dance acts.

Samenvattend is het een meer dan geslaagd jubileum feest geworden. Op een enkele uitzondering is zowel het geluid als het grote arsenaal aan acts erg goed. En uit reacties onder het publiek blijkt dat we nog meer veelbelovende optredens gemist hebben. Coely, de jonge Antwerpse soul diva, is daarvan wellicht de grootste verrassing. Het festival is dus een absolute aanrader. Tot de volgende editie laten we het bij een krachtige oerkreet: 'Doureeeeeeeee'!