!!! heeft een reputatie opgebouwd als 'partyband'. In haar beginjaren moest de groep nog alle middelen inzetten om het aanwezige publiek te overtuigen dat dansen bij een liveband best oké is. Meer dan tien jaar tourervaring en vijf albums van wisselende kwaliteit later verwachten de fans niets minder dan een uitzinnig feest. Het was als buitenstaander dan ook een bevreemdend zicht, afgelopen maandag in Het Depot.

'The show will take place in front of the curtain. Don't sit behind the curtain. The curtain will not move'. Over duidelijk communiceren moeten we de Amerikanen niets leren: zitten is niet aan de orde. De capaciteit van de zaal werd dan wel meteen met een derde verminderd door het grote doek dat de zitplaatsen afschermt: er was nog meer dan plaats genoeg om met armen en benen te zwieren.  Een spionkop groupies van middelbare leeftijd had zich in het midden voor het podium gevestigd en trakteerde de groep en vooral zanger Nic Offer - in niet meer dan een zwarte shirt en boxershort gekleed - op uitzinnig gekrijs en gedans. Mom, is that you?

We zijn amper twee minuten ver in opener 'Jamie, My Intentions Are Bass' als Offer het podium induikt om mee te feesten met het publiek. De truckendoos crowdpleasers gaat al vroeg open en zal pas na de bisronde terug opgeborgen worden. Even later verruilt ook de toetsenist zijn synthesizer voor een beklimming van de geluidspaal.  Het publiek reageert steeds uitbundiger en de band ziet het allemaal met een grijns gebeuren. Toch overheerst halverwege een wrang gevoel bij het hele gebeuren. Er wordt wel heel kwistig met gimmicks gestrooid: de danspasjes van Offer zijn behoorlijk repetitief en op den duur kijkt niemand nog op als de frontman voor de zoveelste keer zijn rondje doorheen het publiek maakt. Toch enige geruststelling van Offer: 'Did you really think you would be the first one to try and pull of my pants? My undies are secured, baby.' Veiligheid eerst, zo horen we het graag van veertigjarige pubers.

!!!'s motto is duidelijk 'als het maar plezant is'. Dat levert een setlist op waarbij elk nummer onderling inwisselbaar is en er niet echt een groot idee achter het geheel schuilt. Dat hoeft ook niet bij een band waarvan je ondertussen weet wat je mag verwachten. Toch leidt die eliminatie van alle sérieux onvermijdelijk tot een groep die zich overmatig wentelt in zelfrelativering. De sterke songs van Thr!!!er staken met kop en schouders boven het andere materiaal uit, maar het was te weinig om een dik uur te boeien. Leuk tussendoortje, maar als je jezelf niet serieus neemt kan je niet verwachten dat er anderen zijn die dat wel doen.