Big TV is de derde plaat van White Lies en kreeg wisselende recensies maar bezit weer een aantal sterke singles. De band heeft na het bejubelende debuut wel wat ingeleverd qua populariteit. Vandaar dat White Lies kiest voor twee kleinere shows in Nederland: Paradiso en Effenaar. Beiden stijf uitverkocht, dat wel. Een positieve live-reputatie draagt de band uit Londen niet met zich mee. Tijdens de Rituals-tour waren de kritieken op optredens op o.a. Pinkpop niet bepaald mals. De band oogde futloos en de vocalen van Harry McVeigh waren vaak niet zuiver. Dit manco heeft White Lies sowieso last van. De platen zijn altijd knap geproduceerd met sterke hooks die er op het podium minder goed uit komen. Daarom voelt vanavond als een revanche; de band wil - of moet - laten zien dat ze gegroeid zijn.

'Getting Even', één van de betere songs van Big TV en opener van de avond, komt niet helemaal uit de verf. Doordat de bas te hard is afgesteld, mist de song de hooks en donderen de geluidsgolven over het publiek heen. Wanneer vervolgens drummer Jack Lawrence-Brown het populaire 'To Lose My Life' om zeep helpt met vreemde tempowisselingen in het refrein, weet je dat het een lastige avond gaat worden. Het is hard, bombastisch en je broekspijpen trillen vrolijk mee maar het heeft geen impact; het raakt geen gevoelige snaar terwijl de sobere teksten daar wel om vragen.  

Verblindende lichtshow

Naast het rommelige geluid, is de lichtshow erg aanwezig, te druk en eigenlijk te groot voor een club zoals Effenaar. Als de flikkerende stroboscopen niet ervoor zorgen dat je af en toe maar je ogen sluit, dan is de baard van bassist Charles Cave daar ook genoeg reden toe. De performance van Harry McVeigh is, net als de baard van Cave, flink gegroeid. Hij is beduidend beter gaan zingen en voelt zich beter in zijn rol als frontman.

Sterke toegift redt avond

McVeigh en zijn mannen maken wel vreemde keuzes op de setlist. Zo komt het album Rituals er met drie songs wel erg bekaaid vanaf. Geen 'Strangers' of 'Holy Ghost' maar wel het saaie 'The Power & the Glory' en de overbodige Prince-cover 'I Would Die 4 U'. Een gemiste kans want daarmee had de set een aardige kwaliteitsinjectie gekregen. De onvermijdelijke toegift is echter wel raak. De titeltrack 'Big TV' is een nieuwe White Lies-klassieker; zo eentje die 'Bigger Than Us' ook is waarmee ze de set eindigen. De puike encore zorgt net voor de voldoende maar meer dan een afgerond zesje wordt het niet.

White Lies presenteert vanavond te veel vorm, te weinig inhoud. Te veel bombast in een intieme Effenaar. En daarmee zit de band in dubio. Enerzijds is de muziek uitermate geschikt voor de arena's. Anderzijds blijft de performance te anoniem en middelmatig om echt te overtuigen. Dit geldt vanavond in de Effenaar al, laat staan in de HMH's of Ziggo Dome's van deze wereld.