De heren van The Drums waren naar Antwerpen afgezakt om de opvolger van hun enorm populaire, zelf getitelde album voor te stellen. Het resultaat “Portamento” werd echter niet overal even goed onthaald. De songs zouden te cynisch zijn, de lyrics lijken geschreven door een te vroeg ontwikkelde adolescent en sommige nummers willen gewoon niet werken, hoe vaak je ze ook beluistert. Je trekt dan maar met een klein hartje richting Antwerpen, in de hoop dat Jonathan Pierce en de zijnen, toch nog  een serieus konijn uit hun hoge hoed weten te toveren.

The Vogues

Het is niet direct duidelijk of deze nobele onbekenden, bij de keuze van hun bandnaam, de mosterd gehaald hebben bij de gelijknamige “bubbelgom pop mannenband” uit de jaren zestig. Het lijkt goed mogelijk, al tappen ze muzikaal wel uit een ander vat. Nog het best te omschrijven als een heerlijke mix tussen Mando Diao, The Libertines en The Strokes. The Vogues openden deze avond alvast met een rock 'n roll ego en flair waar Carl Barât zelf nog van onder de indruk zou zijn. Eerder mochten ze al openen voor The Dirty Pretty Things, nu deden ze dat duidelijk met evenveel plezier voor The Drums.

Aanstekelijke muziek van The Drums

Als je deze jongens al live aan het werk hebt gezien, zal je ongetwijfeld al een mening gevormd hebben rond frontman Pierce’s podiumpresence. Dat de vreemde dansbewegingen van de leadzanger soms afleiden van het muzikale, zal iedereen wel al gemerkt hebben. Als je soms twee nummers achter mekaar uit Portamento dient aan te horen, wordt het namelijk zeer moeilijk de concentratie erbij te houden. Het laatste The Drums album klinkt live net zoals in je cd-speler, gewoon niet goed genoeg om als zelf respecterende band uit te brengen.

Geen slecht woord over de muzikale prestatie die de bandleden voor hun Belgische fans hebben neergezet. De zanglijn was nagenoeg perfect, muzikaal waren ze op geen foutje te betrappen en Pierce wist al snel een soort sfeer, in de vrij kleine zaal, te creëren waarvan je als muziekliefhebber denkt “hier komen we toch voor”. De meer vrolijke en aanstekelijke nummers 'Forever And Ever Amen','Best Friend' en 'Me And The Moon', aangevuld met een indrukwekkend gebrachte 'Down By The Water' hebben ze er toch nog een meer dan behoorlijk optreden van gemaakt. Als apotheose mocht het publiek nog eenmaal uit zijn dak gaan op 'Lets Go Surfing' als absolute en perfecte afsluiter van een meer dan vermakelijke concertavond.

Recensie door Gregory Lambrechts