Traditioneel gezien is het eerste weekend van augustus een topweekend voor de liefhebbers van Vlaamse festivals. Met o.a. de Lokerse Feesten, Polé Polé Beach, Dranouter en Reggae Geel op de affiche, konden wij het niet maken om er niet minstens eentje mee te pikken. Wij kozen dan maar voor een combi weekendje met de openingsdag van Dranouter (03/08) en de laatste dag van Reggae Geel (04/08).

Rockblog on tour

Wij hebben het dit jaar iets anders aangepakt. In samenwerking met Flanders Is A Festival hebben wij de festival bezoekjes gecombineerd met een culturele daguitstap naar Antwerpen. Eerder hebben wij in samenwerking met FIAF ook Suikerrock bezocht. Bekijk die verslagen hier en hier.

Het is een beetje gek om als Vlaming in een project te stappen dat Vlaanderen naar het buitenland toe wil promoten. Rockblog is echter nog steeds een overheersend Nederlands collectief en dus trok ik als Belg naar “dat vreemde Vlaanderen”. Een treinrit van 4 uur richting Ieper was genoeg om zelfs een rasechte Flamingant zich een beetje verloren te doen voelen in zijn thuisland. Nog een beetje versuft en met eigenlijk al veel kostbare festivaltijd verloren trokken we dan maar in snel tempo naar Dranouter, het grootste Folk festival van België.

Net voor het terrein volledig blank werd gezet door de regen konden we nog eventjes genieten van The Imagined Village. Het Britse project, origineel gestart door Simon Emmerson, staat er om gekend vaak eens van formatie te veranderen. Hoewel vooraf al duidelijk werd dat dit waarschijnlijk niet het geval ging zijn hoopte ik stiekem toch op Billy Bragg als frontman. Helaas werd het Martin Carthy, die wel probeerde, maar toch nooit het niveau van Bragg kan evenaren. Een leuke opener, niet meer, niet minder.

Toen de regen plaats maakte voor modder leek Goran Bregovic de ideale persoon om de boel terug een beetje op te warmen. In combinatie met zijn Wedding  and Funeral Band moest het wel een klein Balkan feestje worden. Het duurde inderdaad niet lang of de eerste danspasjes werden ingezet. Vooral de iets snellere hits als “gas, gas” werden met veel enthousiasme onthaald door het publiek, dat overwegend uit gezinnen leek te bestaan.

Wat valt er nog te zeggen over Absynthe Minded? De Belgische band speelde een degelijke set voor de fans, maar slagen er na de 10^e maal gewoon niet meer in om een indruk op mij achter te laten. De jongens deden hun best en klonken muzikaal weer uitstekend. Hits als “Envoi” of “My Heroics Part One” zijn nog steeds goed voor een of meer meezingmomenten en zanger Bert Ostyn lijkt nog steeds populair bij de dames. Absynthe Minded in een notendop dus.

Iets enthousiaster was ik voor de volgende meneer. Seasick Steve begon op het “Kayam” podium aan zijn derde Belgische show in evenveel jaar. Moet het wel lukken dat ik er drie maal bij was. Steve is een van de enige artiesten waarbij ik nog steeds een soort van kinderlijke vreugde zie als hij muziek mag maken. Hij geniet van elke show alsof het zijn eerste keer op een groot podium is. De meneer maakt ook iedere maal weer een sterkere indruk. Het is straf hoe je op die leeftijd nog zo kan groeien als muzikant. “No more living behind a grocery store for you”. Seasick Steve bevestigd weer maar eens dat hij een van de betere Blues muzikanten van deze tijd is.