De band tussen Australiërs en Ieren is altijd al hecht geweest. “We zijn al decennialang elkaars grootste drankpartners”, vertelt The Answer-bassist Micky Waters (what’s in a name) uit Ierland lachend in gesprek met Rockblog. De bluesrockband tourt voor de zoveelste keer al maandenlang over de Europese velden, maar deze keer niet alleen. Het Australische Tracer, die op FestyLand vorig jaar een uitstekende indruk achterliet, probeert na een aantal ‘individuele’ clubshows nu samen met The Answer zieltjes te winnen. Laatste stop in Nederland: poppodium W2 in Den Bosch.

“We houden van hardrockbands uit Australië en Tracer is daarvan onze grote favoriet”, aldus Waters (het volledige interview komt later deze week op Rockblog). Dit statement is met het opklimmende Airbourne en het al jaren gevestigde AC/DC misschien bedenkelijk, maar net als The Answer is ook Rockblog groot fan. Met drie vlijmscherpe poweralbums op zak, als laatste offensief het overwegend positief ontvangen El Pistolero, is het drietal goed op weg zich internationaal op de kaart te zetten.

Een groot deel van de bezoekers vanavond – waarvan de meeste van bovengemiddelde leeftijd - komt overduidelijk speciaal voor de Australische rockmachine. Op steenworpafstand tellen we zo tien bandshirtjes. Uit enkele reacties blijkt ook dat El Pistolero al regelmatig in hun cd-speler heeft gezeten. Een plaat die continu het westerngevoel oproept, zo ook in Den Bosch. Arabische, broeierige tonen luiden het begin van de set in, waarna het zes minuten durende Hangman meteen hard binnen komt.

Zware grooves
Met sombrerodragende doodshoofden op de drums wordt dat westerngevoel versterkt. Bandleider en gitarist Michael Brown is net zoals in de 013 in juni uitstekend bij stem, met wederom die rauwe korrel die nagenoeg perfect aansluit op de zware grooves van zijn gitaar en op het stuwende drumwerk van de krachtdadige Dre Wise. El Pistolero is met de metal-achtige titeltrack, het snelle Wolf in Cheap Clothes en het nóg snellere Manic For ya goed vertegenwoordigd.

In vergelijking met de set in 013, duikt Tracer in W2 dieper in zijn verleden. Het bluesy Sleep By The Fire van de debuutplaat manifesteert zich zelfs als het hoogtepunt van de show, dankzij de psychedelische gitaarsolo en de emotionele uithalen van Brown in het slot. Hij klinkt hier toch verdacht veel als wijlen Layne Staley van Alice in Chains. Een sterke afsluiter, al kan het Australische trio uit Adelaide in het vervolg de geforceerde interactietrucjes links laten liggen. Net als de 013 geeft ook de W2 hier vanavond weinig gehoor aan.

Stampende bluesrock
Een half uur later is het aan The Answer om op dezelfde wijze het publiek in te pakken. Natuurlijk loopt de laatste LP New Horizon als een rode draad door het optreden. Een prima plaat, die – zoals we in onze recensie omschreven - na zes nummers helaas als een kaartenhuis in elkaar zakt. Gelukkig is het juist de eerste helft van New Horizon waar The Answer zijn zinnen op zet. Op de titeltrack, Concrete en in het speciaal op Spektakular  laat het Ierse kwartet zich van zijn allerbeste kant zien met stampende bluesrock van vervlogen tijden.

Het vurige karakter van frontman Cormac Neeson is hierbij onmiskenbaar. Meteen na de opener eet de W2 dankzij zijn sympathieke verschijning en charmante dansjes uit zijn hand. Waar The Answer vorig jaar in de Melkweg veel te keurig en te braaf was, zet de formatie nu een veel brutalere en daarmee een strakkere show neer. Gitarist Paul Mason en bassist Mickey Waters zoeken elkaar op en dagen elkaar voortdurend uit, terwijl Neeson tegelijkertijd het publiek probeert op te jutten.

Daarnaast heeft The Answer duidelijk geleerd van het samenstellen van een setlist. Weg is het langdradige One More Revival en het poppy Vida (I Want You), in de plaats krijgen we Comfort Zone en het lange, maar ijzersterke Memphis Water, waarin de band een ode lijkt te brengen aan de inmiddels overleden Gary Moore. Als Neeson in de tweede helft zijn fenomenale strot opentrekt, is het genieten geblazen. Meer van dit de volgende keer, want dit is hoe The Answer zich onderscheidt en hoe de gouden stem van Neeson optimaal benut wordt.

De bezoekers in W2 krijgen vanavond al met al waar voor hun geld. Voor nog geen vijftien euro ziet Den Bosch twee bands van formaat die – als ze op dezelfde voet verder gaan – zich mogen opmaken voor de grote zaal van de Melkweg.