Iedere week licht een teamlid van Rockblog één van zijn albumklassiekers toe. In deze serie komen de albums aan bod die voor de teamleden persoonlijk veel betekend hebben. In deel vijf vertelt Dirk over zijn kennismaking met 'goeie' muziek.

De eerste keer

Aangezien de échte klassieke albums uit zijn gebracht, toen ik nog niet ter wereld was gebracht, is mijn klassieker een gevalletje 'beter laat dan nooit'. Naast een collectie Hitzone cd's stond een roze plaatje met de naam Pearl Jam-Ten. Deze was verreweg het meest interessant in mijn huidige collectie. Bovendien was ik erg gecharmeerd door de stem van Eddie Vedder. In mijn zoektocht naar meer van dit soort muziek kwam ik terrecht bij Temple Of The Dog en het gelijknamige album. Vanaf luisterbeurt 1 was het voor mij al duidelijk: dát is mijn all-time favoriete cd.

Rauw maar gevoelig

De rauwe stemmen van Vedder (Pearl Jam) en Cornell (Soundgarden) zijn voor mij de personificatie van het genre grunge. De combinatie van de vocalisten en de band leidt tot een aparte mix die zowel erg veel power heeft als een gevoelige snaar weet te raken. Tijdens allerlei momenten valt er voor mij van te genieten; bij tegenslag sleuren tracks als Hunger Strike en Say Hello 2 Heaven je zo uit de negatieviteit, terwijl met Reach Down en Call Me A Dog het gitaarwerk leid tot een ontploffing van geluk.

Live

Hoewel het gaat over de albumklassiekers, is het live verhaal van deze gelegenheidsband ook een verhaal apart. De enige keer dat er in deze samenstelling een volledige set gespeeld werd, was toen het album in de studio werd opgenomen. Slechts vier maal stond Temple Of The Dog ergens op het podium, om vervolgens maar maximaal 4 nummers te spelen. Dit was elke keer als toevallig Pearl jam als Soundgarden op dezelfde gelegenheid geprogrammeerd stonden.

Enkele weken geleden was er weer een sprankje hoop. Tijdens de twee concerten die Pearl Jam voor de 20e verjaardag gaf, voegde Chris Cornell zich bij de band. Op de achtereenvolgende avonden werden totaal maarliefst 8 nummers gespeeld. Voor fans zoals ik is dit voorlopig de enige houvast die er is om hoopt te koesteren om dit ook hier ooit live te mogen aanschouwen. Tot die tijd gaat Temple Of The Dog gewoon weer de cd-speler in.