Ik was een rondrennend meisje van vier jaar jong toen het album 'Grace' (1994) van Jeff Buckley uit kwam. Tien jaar later hoorde ik 'Hallelujah' voor het eerst. Als tienermeisje volgde ik een paar series, waaronder the O.C. Laat het nou net zo zijn dat die serie een music supervisor had om van te dromen; Alexandra Patsavas. Het is bijna niet te geloven hoeveel artiesten ik heb ontdekt door die serie. Zo ook Jeff. Tijdens een zwijmelmomentje in the O.C. was hij daar dan ineens, 'Hallelujah'.  Ik was meteen verkocht. Alexandra, bedankt!

 

Na 'Hallelujah' tientallen keren te hebben gehoord (en meegeblèrd) vond ik het tijd meer nummers op te zoeken van Jeff. Ik kwam al snel uit bij het album 'Grace'. Ik weet nog goed dat ik niet wist wat ik ervan moest vinden, toen ik de plaat voor het eerst luisterde. Iets wat ik me nu niet meer voor kan stellen. De plaat groeit met de keer dat je hem luistert. Hij nestelt zich langzaam in je en op een gegeven moment beginnen de nummers te leven.

 

Titelsong 'Grace' was al snel mijn favoriet. Vooral live (zie video hieronder). Wat een stem heeft die kerel! Ik verbaas me er elke keer weer over. De wereld gaat gewoon door en het album wordt alsmaar mooier. Er zitten inmiddels persoonlijke verhalen bij bijna elk nummer. Het nummer 'Lilac Wine' bijvoorbeeld. Dit nummer werd gedraaid op een begrafenis, waardoor het nummer nog meer betekenis voor me heeft gekregen. De keren dat ik in tranen ben uitgebarsten bij 'Dream Brother' zijn niet meer op één hand te tellen. Of dat erg is? Helemaal niet. Zelden weet een nummer, of beter gezegd: een album, mij zo te raken.

 

Jammer genoeg komt er bij overleden artiesten altijd een dag waarop je erachter komt dat ze niet meer leven. Bij Jeff Buckley kwam ik er tijdens het zoeken naar data van optredens achter. Ik wilde weten of hij in de buurt speelde. Man, wat een klap was het toen ik las dat hij verdronken is. Want wat had ik hem graag live gezien. Wat zou hij groot zijn geweest als hij er nog was. 

 

Maar eigenlijk is het goed zo. Juist het idee dat ik hem pas heb leren kennen toen hij er al niet meer was vind ik stiekem wel mooi. Het geeft een extra lading aan het prachtige album. We moeten het doen met de nummers die er zijn. Geen nieuwe albums meer die uitkomen. Geen gedrang door fans bij optredens. Geen gevechten om tickets. 

 

Ik ben door Jeff Buckley bij artiesten uitgekomen als Damien Rice, Jose Gonzalez, Bon Iver en Iron & Wine. Wat al die artiesten gemeen hebben met Jeff? Hun breekbaarheid. Ze lijken in hun nummers zo breekbaar als een porselein. En ik vind het prachtig. 

 

Bedankt Jeff. Bedankt voor 'Grace'. Elke keer dat ik de plaat opzet, geniet ik. Steeds een beetje meer.