Traditiegetrouw sluiten we op Rockblog het jaar af met een overzicht van de muziek die ons dit jaar is opgevallen en bijgebleven. Omdat onze redacteuren, recensenten, reporters en fotografen een zeer uiteenlopende muzieksmaak hebben, verdelen we de lijstjes over zeven dagen. Zo geven we in deze laatste decemberweek ieder lijstje de aandacht die het verdient.
- check hier alle gepubliceerde Rockblog jaarlijsten van dit jaar en hier de lijstjes van 2011. -
Wouter
Als de topdrie van je jaarlijst gevormd wordt door Radiohead, Chelsea Wolfe en Mogwai, dan hoef je niemand uit te leggen dat jouw muzieksmaak niet in een hokje te stoppen is. Wouter debuteerde vorig jaar met deze drie namen bovenaan zijn lijst en gaf daarmee direct een duidelijk signaal af: ik luister alles.
Hieronder vind je de drie favoriete albums uit 2012 van Wouter, gevolgd door de complete jaarlijst met (indien beschikbaar) luisterlinks voor spotify (groene bolletje) en winkelwagen-links voor fysieke exemplaren (blauwe bolletje).
Baroness - Yellow & Green
Baroness lijkt op Yellow & Green een ware metamorfose te zijn ondergaan. De band creëert een bijna caleidoscopisch klinkend geheel door veel te experimenteren met nieuwe stijlen en productietechnieken. Van de akoestische ballad “Twinkler” tot de instant beuker “Take My Bones Away” schiet het werkelijk alle kanten op.
Ten onrechte wordt over dit album vaak geschreven dat Baroness een soort cross-over naar de mainstream (indie!) rock lijkt te willen maken. Hoewel als geheel stukken toegankelijker dan voorheen, zijn de scherpe randjes er gelukkig echt nog niet vanaf. De band heeft met dit album op een zeer natuurlijke manier zijn muzikale horizon een enorm stuk opgerekt en lijkt nog lang niet te zijn uitgegroeid. Dat maakt nu al nieuwsgierig naar de volgende plaat. Silver and Gold volgend jaar dan maar?
Swans - The Seer
Het bijna twee uur durende meesterwerk The Seer van Swans is misschien wel een van de moeilijkste “rock”platen van dit jaar. Wie niet bekend is met het eerdere werk van deze band, zal de eerste luisterbeurten een waar gevecht met zichzelf aan moeten gaan. Dit album staat bol van de lang uitgesponnen tracks vol met noise rock, post-punk, korte ambient drones en de repetitieve vocalen van Michael Gira.
Het geheel beweegt zich piepend, krakend, zuigend en beukend vaak minutenlang bijna melodieloos voort. Gelukkig zijn er af toe momenten om op adem te komen en wordt de stilte vaak als instrument gebruikt om het geheel nog wat meer dynamiek te geven. Onheilspellend mooi bij vlagen en over zijn gehele speelduur een zeer fascinerend werkstuk, als je het aankunt om de volledige twee uur je er compleet aan over te geven.
Mark Lanegan Band - Blues Funeral
De gruizige, doorrookte stem van Mark Lanegan is bijna een uur lang in perfecte symbiose met de veelal muzikaal somber ingekleurde tracks. Direct vanaf opener ‘The Gravedigger Song’ word je deze emotionele achtbaan ingezogen.
De pijnlijke en vaak diep persoonlijke teksten op deze plaat (“If Tears Were Liquor, I’d Drunk Myself Sick”) lijken bij iedere draaibeurt harder binnen te komen. Een typische nachtplaat die je huiskamer telkens weer opnieuw lijkt te vullen met de geur van whisky en sigaretten. Laat de gastvocalen voor Queens Of The Stone Age voorlopig maar even voor wat ze zijn, Mark. We want more!
De jaarlijst van Wouter
- Mark Lanegan Band - Blues Funeral
- Swans - The Seer
- Baroness - Yellow & Green
- Torche - Harmonicraft
- Lee Ranaldo - Between The Times And The Tides
- Menomena - Moms
- The Kyteman Orchestra - The Kyteman Orchestra
- Deftones - Koi No Yokan
- Bombay Show Pig - Vulture / Provider
- Soundgarden - King Animal
